بررسی نیازهای محیطی بیماران و معلولین ۶ تا ۱۲ سال بر پایه تجارب آن ها در جهت کیفیت بخشیدن به فضاهای درمانی کودکان در شهر اصفهان: یک مطالعه پدیدارشناسی

مقدمه: از آن جا که بررسی تجارب و نیازهای محیطی کودکان بیمار و معلول در محیط های درمانی، می تواند در ارتقای کیفیت این فضاها و در نهایت ایجاد آرامش بیشتر در هنگام درمان مؤثر باشد، نتایج این تحقیق می تواند در جهت ایجاد محیط درمانی مطلوب برای کودکان، کمک نماید. مواد و روش ها: این پژوهش به روش کیفی از نوع پدیدارشناسی و بر اساس نمونه گیری هدفمند ملاک محور بوده است. بنابراین، از بین کودکان بیمار و همچنین معلول مبتلا به head injury، spina bifida، spinal cord injury و انواع دفورمیتی اندام تحتانی، 35 با گروه سنی 6 تا 12 سال مورد بررسی قرار گرفتند. از کودکان درخواست شد بر اساس تجاربشان، فضای درمانی مطلوب و نیازهای خود را توسط نقاشی به تصویر بکشند. علاوه بر این، پژوهش گر با استفاده از مکالمه نیمه ساختار یافته باز عمیق، به کودک در تکمیل نقاشی خود و بیان نیازها، کمک می نمود. برای تجزیه و تحلیل تصاویر و متن های به دست آمده، از روش تحلیل روایت و از کدگذاری موضوعی توسط نرم افزار atlas ti6 استفاده گردید. یافته ها: از تصاویری که توسط کودکان کشیده شد، 5 موضوع اصلی استخراج گردید که شامل تفریحات و عوامل سرگرم کننده، مبلمان، زیبایی و تنوع محیطی، ارتباطات احساسی- اجتماعی و حس امنیت بود. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که استفاده از تجارب کودکان در کیفیت بخشیدن به محیط های درمانی، از اهمیت زیادی برخوردار است و می توان با استفاده از نیازهای مطرح شده توسط آن ها که شامل طبیعت، تزیینات، رنگ های شاد و مطلوب و نور طبیعی و مناسب بود، محیطی مطلوب را در فضاهای درمانی ایجاد نمود که کودک در حین درمان احساس آرامش داشته، در نهایت در تسریع بازتوانی کودک مؤثر باشد.